Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/183

 Wołkow zbladł jak chusta. W oczach jego zabłysły złe ogniki.
 Masz gorączkę, mamo!..
 — Nie synku.
 — Co ci przychodzi na myśl, mateczko.. Z nikim nie walczyłem.
 — Przejrzyj się w lustrze.
 Wołkow podszedł do lustra. Przez dłuższą chwilę przyglądał się sobie, jakgdyby siebie nie poznawał. Z przerażeniem stwierdził, że ma na sobie podarty mun ciur, a lewe ucho pokryte jest skrzepłą krwią.
 Matka nie zdejmowała zeń oka, jakgdyby stała się odrazu mocniejsza, zdrowsza. Głos jej odzyskał dawny, metaliczny dźwięk. Wyprostowała się na łóżku.
 — No i co, synku, miałam rację?
 — Mamo, to głupstwo...
 — Może znów urządziłeś żonie awanturę?
 — Tak.. Ona zaczęła..
 — Biłeś ją?
 — Trochę. Rzuciła się na mnie pazurami... Nie mogę z nią dłużej żyć. Nie mogę — powtórzył i podniósł na matkę oczy, by się przekonać, czy mu wierzy.
 — A dzieci? — Dzieci.. Dzieci zabiorę do siebie. Zabezpieczę je. — dodał z pewnością w głosie, przekonany, że fortel się udał.
 Oboje przyglądali się sobie.
 — Usiądź synku, tu, bliżej mnie...
 Wołkow usiadł, poprawiwszy uprzednio matce poduszki pod głową. Ręce jego mimowolnie dotknęły grubego portfelu.
 — Sprawdź, czy służąca śpi — rozkazała matka.
 — Śpi.
 — Zamknij drzwi na klucz.
 — Poco?