Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/184

 — Pragnę się z tobą rozmówić przed śmiercią. Chcę, by nikt nas nie słyszał.
 — Ze mną?
 — Tak, synku. Mam wrażenie, że mamy sobie wiele do opowiedzenia.
 — Proszę bardzo — usiadł Wołkow przy łożu matki. Pomyślał zadowolony: „Pragnie mi przekazać swój majątek
 — Czy nie masz mi nic do powiedzenia, synu? — gładziła go matka po głowie.
 — Ja, nie, mateńko. Wiesz wszystko o mnie.
 — Wszystko?...
 — Tak, mamo.
 — Nie, dziecko moje. Nie jesteś szczery wobec mnie, jak dawniej. Nie poznaję ciebie.
 — Co ci przychodzi na myśl? Dziwi mnie twój ton, mateczko.
 — Jestem twoją matką. Przede mną możesz wyznać wszystko. Ciąży ci coś na sumieniu?..
 — Na sumieniu? — skrzywił się Wołkow.
 — Tak synku. Ja, twoja matka, dojrzałam w tobie to, czego nie może spostrzec kto inny. Nie poznaję ciebie.
 — Cóż zauważyłaś takiego, mamo?... Chyba masz gorączkę. Zawezwę lekarza.
 — Już mnie żaden lekarz na świecie nie pomoże. Czuje, że chwile mego życia są policzone. Ale ty jesteś młody, musisz żyć!
 — Czyż nie żyję, mamo — silił się Wołkow na uśmiech. — Czyż nie jesteś ze mnie zadowolona. Sam, o własnych siłach doszedłem do wysokiego stanowiska. Wkrótce odzyskam urząd. Lekarze twierdzą, że wracam do zdrowia...
 — Lekarze wiedzą jedno, a ja co innego. Choroba nie spadła na ciebie bez powodu. Popełniłeś zapewne coś takiego, co dręczy twoje sumienie.