Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/189

 — Tylko nie denerwuj synku... Mogę przerwać opowiadanie, jeżeli cię to męczy?..
 — Opowiadaj, jestem ciekaw, gdzie się ten hrabia, mój ojciec, znajduje. Dlaczego nie miałbym nosić jego nazwiska?
 — Już dawno nie żyje. Gdy mnie zmusił do uległości, liczył czterdzieści osiem lat. Nie był jednak tak złym człowiekiem, jak wyobrażałam sobie wówczas. Obdarzył hojnie mnie i moich rodziców. Przed śmiercią zapisał mi wielki majątek na Kresach.
 Wołkow znów poruszył się na swym miejscu.
 — Posiadasz majątek, mateczko? Dlaczegoś mi o tym nigdy nie wspominała?
 — Zaraz — synku, wszystko ci opowiem. Sprawdź tylko jeszcze raz, czy służąca śpi. Nie chcę, by nas ktoś podsłuchiwał.
 — Śpi, śpi... Mów prędzej — unosił się Wołkow.
 Matka spojrzała na syna z wyrzutem, ale po chwili ciągnęła dalej:
 — Po zgonie hrabiego, przed dwudziestu kilku laty, znalazłam się sama, niezależna i bogata. Mogłam korzystać z życia — bawić się, ale nigdy nie byłam rozpustną. Marzyłam zawsze o cichym ognisku rodzinnym. Wyjść zamąż jednak nie chciałam. Myślałam tylko o was, moich dzieciach. O tobie i Janku. Później zapadłam na zdrowiu i zupełnie usunęłam się w cień.
 — A o jakim to Janku wspomniałaś? — mruknął Wołkow.
 — To twój starszy brat, którego wydałam na świat, licząc zaledwie czternaście lat.
 — Gdzie jest? Czy żyje?
 — O nim chciałam właśnie pomówić z tobą.
 Chora kobieta znów się zamyśliła, jakgdyby się zastanawiała, co ma mówić dalej.
 — Gdy Janek przyszedł na świat, było to dla wszystkich tajemnicą, bo tak sobie właśnie życzył hrabia. Wy-