Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/197

 — Zajechałem do hotelu „Europejskiego“.
 — Jeżeli można, przyjdę do ciebie natychmiast. Stęskniłem się za tobą.
 — Więc przychodź chłopcze.
 — Może jesteś zmęczony podróżą, ojczulku?
 — Nie. Czekam na ciebie.
 — Za kwadrans będę u ciebie.
 — Do widzenia.
 — Do widzenia.
 Krygier zadowolony odłożył słuchawkę. Przejrzał się w wielkim lustrze i uśmiech zadowolenia zakwitł na jego ucharakteryzowanej twarzy, który wnet znikł.
 Stanął przed oknem i wyjrzał na ulicę. Panował ożywiony ruch. Dorożki, auta, tramwaje mijały się i dopędzały jedno drugie.

 Krygier przyglądał się ulicy z wysokości trzeciego piętra. Opanowało go dziwne uczucie. Jedna myśl uporczywie nie dawała mu spokoju.
 — Ludzie pędzą. Szukają zarobków, porusza ich walka o byt, śpieszą się.. a ja..
 Znów przejrzał się w lustrze.. Przeraził się własnego wyglądu.
 — Nie potrwa długo, a będziesz naprawdę tak wyglądał — mruknął pod nosem. — Jak długo jeszcze będziesz pędził tak niepewny żywot?
 Krygier czytał w dziennikach wszystko, co wypisywano o nim. Z odraza myślał o insynuowanym mu morderstwie. Całe jego życie było hazardem. I teraz bawiło go że znajduje się w paszczy lwa i igra z niebezpieczeństwem..
 Krygier był zawsze pewny siebie. Życie nauczyło go wydostawać się z nastawionych nań sieci. I teraz był więcej niż pewny, że wszystkie jego plany muszą się ziścić.
 Pukanie do drzwi wyrwało go z zadumy.
 — Proszę.