Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/198

 Drzwi się otworzyły. Antek rzucił się Krygerowi na szyję.
 — Jak się masz ojcze? Jak się mama czuje? Siostry, bracia, słowem cala rodzina?
 Krygier przekręcił klucz we drzwiach
 — Możesz mówić. Widzisz, we wszystkich tutejszych hotelach podsłuchuje się rozmowy. Ale myśmy się zrozumieli, nieprawdaż?
 — To dobre! Wszak jestem Antkiem.
 — Siadaj.
 Przez dłuższa chwile przyglądali się sobie
 — Źle wyglądasz, Antku.
 — Nie zarabia się grosza. Nie można nosa wysunąć na ulicę.
 — Ścigają was, jak zadżumionych.
 — Jeszcze gorzej.. Jutro odbędzie się proces.
 — W tej sprawie przyjechałem.
 — Poco? Chcesz się unieszczęśliwić?
 — Daj spokój, wiem co robię.
 — A jednak.. Mogą cię poznać.
 —Nie ma obawy. Powiedz lepiej, czy nikt nie widział, jak wchodziłeś do mnie.
 — Nikt. Zachowałem najdalej idącą ostrożność.
 — Na pewno? Antek wyjął z kieszeni sztuczne wąsy i przyczepił je do nosa.
 — Twoja nauka nie poszła w las.
 — Nie wszystko, czego was uczyłem, umieliście za stosować z pożytkiem. Janek nie chciał mnie słuchać; dlatego spotkał go taki smutny koniec. Głupimi kawałami wpakował też Starego Lipę i jego córkę Aniele do więzienia. Romansów mu się chciało i to z córką złodzieja.
 — Masz jakieś plany?
 — Chce wiedzieć coście uczynili dotąd.
 — Bardzo wiele.