Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/208

 — Nie znoszę zegara więziennego. Gdy zaczyna dzwonić, zatykam sobie palcami uszy.
 — Jeszcze dość wcześnie. Do pobudki masz dwie godziny. Możesz spać spokojnie.
 — Nie mogę spać. Pozwól mi się ubrać.
 — Nie wolno. Musisz spać!
 — Kiedy nie mogę! Gnaty mnie bolą od leżenia. Łańcuchy dokuczają mi tej nocy więcej, niż kiedykolwiek przed tym.
 — Stary kawał, Klawy Janku — roześmiał się strażnik zasłonił otwór „judasza“.
 Jednym skokiem znalazł się Janek u drzwi.
 — Niech pan nie odchodzi. Zaczekaj pan chwilkę. Chcę panu coś powiedzieć.
 — Nie zawracaj głowy.
 — Niech mi pan rozluźni nieco kajdany. Tamują mi obieg krwi. Nie mogę wytrzymać dłużej.
 Janek tłukł pięściami w drzwi.
 — Połóż się w tej chwili spać. Nie otworzę celi. Nie sądź, że masz przed sobą frajera. To stary kawał. Ja otworzę w nocy celę — a ty mnie schwycisz za gardło?! Nie ma głupich.
 — Jest pan tchórzem. Wszak jestem zakuty w kajdany...
 — No, no, zamilcz. Gdy się otworzy celę przekonamy się, czyś mówił prawdę. Mnie nic nie obchodzi. Mam nocna służbę i basta.
 Janek już nie słyszał, co mu „menta“ mówił. Z całych sił tłukł łańcuchami w drzwi.
 — Nie wal tak! Zbudzisz „dzieci“ — rzucił strażnik ironicznie.
 Janek dobijał się jeszcze głośniej.
 — Cicho, powiadam ci.
 — Nie! Nie! Nie przestanę!
 — Chcesz do karceru?
 — Tak! Tak! Chcę!..