Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/209

 — Janku, znowu zaczynasz. Jeżeli ci te łańcuchy nie wystarczają, dostaniesz wygodniejsze. Znasz je.. Trzydziestokilogramowe...
 — Rozluźnij mi pan ręce, inaczej wytłukę wszystkie szyby.
 To poskutkowało.
 — Uspokój się. Zamelduję dyżurnemu. Zaraz przyjdziemy i rozluźnimy łańcuchy. Wszak wiesz, że strażnik nocny nie ma przy sobie klucza.
 — Bardzo pana proszę o to. Czuję nieludzki ból w rękach i nogach.
 Zgrzytnął klucz w zamku i drzwi celi Janka otworzyły się z łoskotem. Po obu stronach korytarza ustawili się dwaj strażnicy z rewolwerami w rękach. Do celi weszli inspektor więzienny oraz strażnik nocny.
 — Baczność! Janek utkwił wzrok w sufit i nie odezwał się słówkiem.
 — Czyś zaniemówił! — krzyknął inspektor na cały głos, wściekły, że go wyrwano ze snu.
 — Baczność! — zawołał jeszcze głośniej strażnik, płaszcząc się przed inspektorem.
 — Nie słyszysz rozkazu — rzucił gniewnie inspektor, który nigdy nie miał kontaktu z więźniami.
 — Nie słyszę. Proszę mi rozluźnić łańcuchy. O północy nie mam obowiązku raportować.
 — O każdej porze! Słyszysz?... Zawsze musisz spełniać rozkazy. Meldować się o każdej porze dnia czy nocy. Rozumiesz?
 Inspektor, który niedawno przybył z prowincji, przyzwyczajony był do tego, by więźniowie kłaniali się przed nim niżej pasa. Zachowanie Janka wyprowadziło go z równowagi. Postanowił nauczyć zuchwalca.
 — Przed takim głupim inspektorem nie zaraportuję nigdy — rzucił Klawy Janek zuchwale.
 — Co??!..