Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/30

sowaniem. Teraz zrozumiał dlaczego jej dziwny śmiech był mu „skądinąd“ znany. Zaimponowała mu szczerym przyznaniem się z przynależności do światka przestępczego.
 Szczupak przemówił do niej łagodniejszym tonem:
 A więc to pani na nich wpłynęła, by mnie nie skrzywdzono. Ale może mi pani wytłumaczy, co za związek z tamtym wypadkiem miał pani cyniczny śmiech, który kilkakrotnie podchwytywałem? Z kogo pani wówczas szydziła, czy czasem nie ze mnie?
 — Panie komisarzu, z tymi ludźmi można wszystko zrobić, ale w pogodnym i wesołym nastroju. Miałam trudną przeprawę z ukochanym, od którego decyzji zależało wówczas pańskie życie.

 — W imię czego pani to uczyniła?
 — We własnym interesie.
 — Jak to mam rozumieć?
 — Gdy zobaczyłam pana związanego i bezradnego w piwnicy, litość we mnie wezbrała postanowiłam pana uratować. Po drugie, wiedziałam, że przyjdzie czas. kiedy będę potrzebowała pańskiej pomocy... Wiele słyszałam o pańskich talentach. Wiedziałam, że prędzej czy później będzie pan następcą Wołkowa. Takie stosunki zawsze mogą się przydać.
 — Pani znała Wołkowa? — zapytał Szczupak.
 — Oho!...
 Szczupak zastanowił się przez chwilę, po czym za pytał:
 — Skąd pani znała Wołkowa i w jaki sposób zbliżyła się pani do niego, o czym wolno mi przypuszczać, sądząc z pani odpowiedzi.
 — Pan staje się zazdrosny?.. — znów roześmiała się „zimna kokota“ — Wołkow miał być moim kochankiem — rzuciła bez żenady.
 — Wołkow?