Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/34

 — Na kim chce się pani zemścić i w jaki sposób?
 — Jeszcze nie mam dokładnie opracowanego planu. Nad tym musiałabym się zastanowić. Oni są zbyt przebiegli i chytrzy, by ich łatwo można było przyłapać. Mam wrażenie, że pan, panie komisarzu, niejednokrotnie mógł się o tym przekonać. I pan zapewne był pewny, że w Zakopanem wszystko pójdzie, jak po maśle, a jednak...
 Roześmiała się. Komisarz wyczuł z jej śmiechu zadowolenie. Odezwał się:
 — Jak widzę, pani jest o wszystkim dobrze poinformowana.
 — Oho!...
 — O czym pani jeszcze jest tak świetnie poinformowana? — zapytał komisarz Szczupak. — Jestem tego bardzo ciekaw — dodał poufnym tonem.
 — Sądzę, że na dziś starczy. Innym razem znów panu coś powiem. Niech mi pan lepiej powie, czy chce pan skorzystać z mojej słabości i żądzy zemsty nad tym, którego kochałam, oraz z mojej przyjaźni?
 — Czy Dani to mówi poważnie?
 — Dziwi mnie pańskie pytanie.
 — Bo my jesteśmy z zasady w takich wypadkach powściągliwi i ostrożni — wyjaśnił Szczupak
 — Pewnie — uśmiechnęła się „Zimna kokota“.
 — Co oznacza pani tajemniczy uśmiech? — poczuł się Szczupak dotknięty.
 — Pan chce za jednym razem więcej dowiedzieć się, niż można.
 — Musze wiedzieć o wszystkim, do czego obowiązuje mnie stanowisko urzędowe.
 — I o niczym więcej? — uśmiechała się teraz do niego kokieteryjnie.
 — Pani od pierwszej chwili przemawia do mnie dwuznacznikami.
 — A pan do mnie — nie?