Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/35

 — Już od dawna zdecydowałem, że z kobietami nie prowadzę dyskusyj.
 — Nawet z takimi kobietami, jak ja?
 — Pani jeszcze nie znam dobrze.
 — Ale pan chciałby mnie lepiej poznać?
  — Zależy — wyprostował się, jakby chciał być wyższym, niż jest w rzeczywistości.
 — Od czego? — podchwyciła „Zimna kokota“.
 — Od tego, czy można mieć do pani zaufanie — odparł Szczupak.
 — A czy do parna, panie komisarzu, można odnieść się z ufnością?
 — Pani mnie obraża... Pani zapomina, że rozmawia z komisarzem policji.
 — Przeciwnie, pamiętam, że przede mną stoi wszechpotężny komisarz policji — rzekła nie bez ironii.
 — I dlatego zachowuję ostrożność.
 — Więc, używając pani stylu, czy zawrzemy „interes“?
 — Na dziś wystarczy — rzekła „Zimna kokota“, dając jednocześnie znak kelnerowi, że chce uiścić należność za konsumcję.
 Szczupak wyprzedził ją z zapłatą należności.
 — A więc pan? chce jeszcze raz ze mną się spotkać? — spytał komisarz.
 — A pan niby nie chce?... — roześmiała się.
 — Przybyłam tu, by z panem zawrzeć znajomość, a nie ją zrywać... Pan, panie komisarzu, spodobał mi się jako mądry człowiek, a nie jako mężczyzna.

 Szczupaka ta uwaga zabolała. Odezwał się:
 — Byłbym rad, gdyby pani teraz, wszystko odrazu wyznała wszystko, co wie. Szkoda czasu.
 — Jakto? Pan już nie chce się ze mną spotkać?... Nie zainteresowałam pana swoją osobą?
 — Jako kobieta, nie — odpłacił się jej Szczupak.