Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/38

z paletkiem, przerzuconym na ręku, jakby był gotów do podroży. Wprowadzony przez policjanta zatrzymał się przed biurkiem komisarza. Obaj, policjant i aresztant czekali na to, by komisarz uniósł głowę do góry.
 Szczupak, spostrzegłszy aresztanta zawołał:
 — Oho, kogo tu widzę? Jak pan do nas trafił?
 Aresztowany ukłonił się i z szelmowskim uśmiechem odparł:
 — To nie moja wina, panie komisarzu.
 — A czyja? — spytał Szczupak.
 — Pańskich ludzi, którzy mnie zatrzymali.
 Szczupak, śmiejąc się rzekł:
 — Pewnie.... Jak widzę, nie pozbył się pan humoru. Już dawno, jak pan przybył do Warszawy?
 — Kilka dni.
 — A poco pan właściwie wrócił do Polski? Przecież pan „operował“ zagranicą?
 — Stęskniłem się za ojczyzną.
 — Taki z pana „patriota“?
 — Zawsze człowieka opanowują solidne uczucia.
 — Doskonale. Siadajcie — rzekł Szczupak.
 — Mam czas na to, by „siedzieć“...
 — Słusznie. I ja jestem tego zdania. Ale możecie usiąść na razie... Chciałbym z wami pogadać. Jak się powodziło w Londynie?
 — Świetnie, panie komisarzu. Oby nie gorzej w Warszawie.
 Szczupak dał znak policjantowi, aby wyszedł z gabinetu.
 Aresztowany poruszał się nerwowo na krześle. Widać było, że jego humor jest sztuczny. Zapytał w pewnym momencie:
 — Za co mnie zatrzymano?
 — A co robiliście w melinie u garbuska?
 Aresztowany przyjął zdumiony wyraz twarzy:
 — Przybyłem do tego starca w odwiedziny. Jest