Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/40

 Aresztowany posmutniał przy ostatnich słowach. Wiedział z doświadczenia, że złodziej z charakterem nie może uczynić zadość warunkom policji...
 — Dlaczego milczycie? — pytał komisarz. — Nie uśmiecha się wam wolność?
 — Czego pan komisarz pragnie się ode mnie dowiedzieć?
 — Drobnostki. Powiedźcie mi, czy znacie kobietę, którą w waszym światku przezywają „Zimną kokotą“?
 Aresztowany wybałuszył oczy na znak zdumienia i rzekł:
 — Nie rozumiem o co chodzi.
 — Tylko nie udawaj greka — odpalił komisarz.
 — Naprawdę nie wiem o kogo chodzi. Po raz pierwszy słyszę o podobnym przydomku kobiecym.
 — A o Klawym Janku także słyszycie po raz pierwszy? Badany wstał z miejsca i, cedząc każde słowo z osobna, odpowiedział:
 — Kapusiem nigdy nie byłem i nie będę. Panie komisarzu, pan źle trafił, jeżeli chodzi o moją osobę.
 — A więc wolicie odpocząć w celi więziennej?... Trudno. Chociaż, przyznaję, że za takiego głupca was nie uważałem.
 — Może pan robić, co mu się żywnie podoba.
 — Czy to wasze ostatnie słowo?
 — Tak. Nigdy nie zdradzam moich towarzyszy.
 Komisarz nacisnął guzik dzwonka. Wszedł policjant.
 — Odprowadzić do celi, skąd aresztanci będą odtransportowani do więzienia.
 Aresztowany zmierzył komisarza od stóp do głowy i rzekł z przesadną elegancją:
 — O ile pan komisarz ma nadzieję że w celi więziennej rozwiąże mi się język, tkwi w błędzie.