Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/43

 — Będziecie musieli przerwać handel pomarańczami.
 — Dlaczego, panie komisarzu. Jestem niewinny.
 — Może jesteście niewinni, ale znacie wielu, którzy mają grube grzechy na sumieniu. Wybierajcie: albo powędrujecie do więzienia, albo powiecie wszystko o dawnych znajomych.
 — Nie rozumiem, czego pan komisarz chce ode mnie. Nie mam nic wspólnego z moimi kompanami. Nie obchodzą mnie. Nie widuję się z nimi.
 — Powiedźcie lepej, że nie chcecie nic opowiedzieć.
 — O kogo panu chodzi, panie komisarzu?
 — Chciałbym wiedzieć, gdzie teraz przebywają Klawy Janek i Krygier?
 — Poraź pierwszy słyszę te nazwiska. Daję słowo złodziejskie, że gdy tylko się o czymś dowiem, wnet tu przylecę.
 Komisarz zatopił wzrok w twarzy badanego, śledząc za najmniejszą zmarszczką. Chciał go przeniknąć, co knuje i zamierza.
 — Widzę, że nie chcesz więcej handlować pomarańczami — rzekł Szczupak.
 — Nie, to nie.
 Komisarz zwrócił się do posterunkowego:
 — Odprowadzić do tej samej celi, a stamtąd do więzienia.
 — Za co to mnie spotyka? — zawołał Olek płaczliwym głosem. — Jestem niewinny!
 — Dlatego, że nie chcesz powiedzieć prawdy. Ale ja już ci rozwiążę język.
 Olek przez chwilę jakby się namyślał.
 — A gdy powiem, puści mnie pan?
 — Odrazu. Tylko prawdę proszę mówić!
 — Opowiem tylko o tym, co mi jest wiadome — rzekł Olek zrezygnowany. — Przepadło. Wolność cenię wyżej od kompanów. I szkoda mi zostawiać dla innych