Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/44

moją młodą żonę. A więc pana interesuje Krygier i jego banda, co, panie komisarzu?
 — O, o! Właśnie o nich chodzi! zawołał z ożywieniem Szczupak, napinając nerwy, wzrok i słuch. — Krygiera znacie?
 — A jakże.
 — Janka?
 — Także.
 — Bajgełe, Milczka, Felka?
 — Któż ich nie zna! — zawołał Olek.
 Szczupak uśmiechnął się z zadowoleniem:
 — Nie macie powodu ich lękać się. A my potrafimy odwdzięczyć się.
 — Pan chce bym został waszym człowiekiem, kapusiem?
 — Przypuszczam, że to będzie przyjemniejsze, niż przebywacie w więzieniu. Nie radziłbym wam odrzucania mojej propozycji. Zresztą, to nie będą darmowe usługi. A teraz proszę mi powiedzieć: znacie „Zimną kokotę“?
 — To ładna i bycza kobita. Warta grzechu.
 — Nie o to pytam i wasza rekomendacja w tej dziedzinie nie jest mi potrzebna. Mnie obchodzą inne szczegóły.
 — Proszę, niech pan komisarz o to pyta. Odpowiem.
 — Trzeba było odrazu tak. Muszę wiedzieć, czy ta kobieta jest zaufaną tych ludzi i czy zajmuje w święcie przestępców jakąś pozycję.
 Badany nie mógł dłużej wytrzymać i, zbliżywszy się do biurka komisarza, zawołał cynicznie:
 — I pan mógł uwierzyć w to, że otrzyma ode mnie podobne informacje? Właśnie nam są potrzebni tacy, jak Klawy Janek, Krygier i ich towarzysze. Zapewniam pana, panie komisarzu, że szkoda pańskiej fatygi i że ich pan nigdy nie schwyta. Krygier nabił w butelkę naj-