Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/47

 — Znacie ich osobiście? — zawołał Szczupak uradowany.
 — Razem z nimi na wyprawy nie chodziłem, ale znam ich dobrze. Nie chciałbym teraz jeszcze o tym mówić.
 — Dlaczego? Czy macie przede mną jakieś tajemnice?
 — Nie, panie komisarzu. Wstyd mi przyznać, że ich szpiegowałem w skrytości, na własną rękę. Nawet byłem gotów ich zatrzymać, ale w ostatniej chwili wymignęli się. Nie mogłem pojąć, jak to się stało. Oni muszą mieć swego człowieka w Urzędzie Śledczym, który ich ostrzega...
 — Co, co? — zapytał przerażony Szczupak. — i mnie coś podobnego spotkało! Już miałem tę bandę kilkakrotnie w ręku, ale w ostatniej chwili udało im się wykręcić. I ja wówczas powziąłem podejrzenie, że wśród nas jest zdrajca. Nawet wiem, kogo należy o to podejrzewać.
 Obaj spoglądali teraz na siebie, jakby czekali na to, by nie być pierwszym z wymienieniem nazwiska domniemanego zdrajcy.

 Wreszcie Szczupak zapytał:
 — Czy można wiedzieć kogo o to podejrzewacie?
 — To nie jest w tej chwili decydujące — usiłował Andrzejczak wykręcić się.
 — Może i macie rację. Ale przejdziemy do naszej sprawy — nie chciał Szczupak nalegać na wyjawienie nazwiska podejrzanego. — Kogo jeszcze znacie z tej bandy?
 — Znam Bajgełe. Milczka i Antka. Znałem także Felka, którego zamordowali, oraz Reginę, która powiesiła się. Znam również „Zimną kokotę“.
 — „Zimna kokotę“? — zawołał zdumiony Szczupak. — Opowiedźcie szybko wszystko, co wiecie o niej.