Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/48

 — Wiem także, że była dziś o dziesiątej rano na randce w kawiarni z panem komisarzem.
 — Szczupak nie mógł się opanować i zawołał:
 — Szpiegowaliście mnie? Jak śmieliście?
 — Nie pana, panie komisarzu, szpiegowałem, lecz ich...
 Obaj przez dłuższy czas spoglądali na siebie podejrzliwie.
 W pewnym momencie Szczupak zawołał gniewnym tonem:
 — Co się tu, do licha, dzieje w Urzędzie Śledczymi? Nigomu nie można niczego zaufać! Będę musiał z tym raz na zawsze skończyć!
 Szczupak krążył nerwowym krokiem po gabinecie.
 — A co jeszcze wiecie o mnie? — spytał raptownie Andrzejczaka.
 — Że dziś o 10 wieczór ma się pan spotkać po raz wtóry z „Zimną kokotą“.
 Szczupaka ogarniała wściekłość. Zatopił przenikiwy wzrok w twarzy Andrzejczaka, ale nic nie mógł odczytać z niej. Czy Andrzejczak szydził z niego w duchu? A może mówił poważnie?
 — Więc, zapewne, i podsłuchaliście rozmowę moją z „Zimną kokotą“? — unosił się Szczupak.
 — Nie, treści rozmowy nie znam. To nie było przedmiotem moich zainteresowań. Natomiast wiem, że pańskiemu życiu zagrażało niebezpieczeństwo Czy domyśla się pan przynajmniej przez kogo została nasłana
 — Przesada!... Nie widzę, jakie groziłoby mnie niebezpieczeństwo ze strony tej kobiety. Za nadto macie rozbudzoną fantazję.
 W duchu jednak Szczupak był odmiennego zdania o Andrzejczaku, podziwiając jego zdolności wywiadowcze, zręczność, orientację, a przede wszystkim jego informacje!...
 — Panie komisarzu — odparł Andrzejczak — nie