Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/49

należę do ludzi dających się unosić falom fantazji. Całą noc spędzili na naradzie, na której szukali sposobu, by się pana komisarza pozbyć i jego zniszczyć. „Zimna kokota“ została przez nich nasłana, by pana zwabiła w „bezpieczne“ miejsce. I gdyby im się udało, byliby w odpowiedniej chwili, kiedy pan byłby pochłonięty „Zimną kokotą“, wpadli i... Panie komisarzu, nie jestem bajkopisarzem...
 — Ale skąd o tym wiecie? Kto was tak dokładnie o wszystkim poinformował?
 — Niestety, na razie musi to wszystko pozostać w tajemnicy.
 — I to niby była przyczyna, dla której nas szpiegowałeś?
 — Nie szpiegowałem pana komisarza, lecz strzegłem go! Uważałem to za swój obowiązek. Nie mogłem pana spuścić z oczu. Nie byłem tam sam. Na wszelki wypadek, w pobliżu, znajdowało się kilku moich wywiadowców. Przypuszczałem, że jej uda się za pierwszym razem pana komisarza gdzieś uprowadzić — rzekł Andrzejczak z uśmiechem.
 Szczupak był jakby rażony prądem. Wstyd mu było spoglądać przodownikowi w oczy. Wierzył teraz, ie Andrzejczak nie zmyślił niczego. Andrzejczak urósł na znaczeniu w oczach Szczupaka. Odnosiło się wrażenie, jakby nagle zmieniły się role...
 — I co jeszcze panu wiadomo? — spytał komisarz, gdy odzyskał równowagę.
 — Wiem...
 — Andrzejczak chrząknął. Ale spotkawszy się z zachęcającym spojrzeniem Szczupaka, rzekł:
 — Wiem, że pan był w ich ręku i że mieli pana już związanego powrozami w piwnicy.
 — Co??? — krzyknął Szczupak nie swoim głosem — Ja? Ja?
 — To było w piwnicy Bajgełe — ciągnął dalej spokojnie. — Oni, coprawda, pana uwolnili ale nie wiem,