Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/50

czy pan zdaje sobie sprawę z tego, komu winien pan wdzięczność z powodu swego ocalenia.
 — Komu?
 — Przypadkowi.
 — Nie rozumiem — rzekł Szczupak ze zdziwieniem.
 — Przypadkowi — powtórzył Andrzejczak.
 — Przypadkowo otoczyłem tę melinę przez moich ludzi. Nie pozostało tedy bandzie nic innego, jak uwolnić pana i ulotnić się. I ten przypadek zrządził, że pan komisarz ocalał.
 — Dlaczego odrazu nie meldowaliście mnie o tym.
 — Pan komisarz wybaczy, ale teraz jeszcze nie mogę udzielić na to pytanie odpowiedzi.
 — Kto jeszcze wie o tym wypadku w suterynie?
 — Nikt, oprócz mnie — zapewnił Andrzejczak.
 — Rozumiem was — wyciągnął Szczupak dłoń Andrzejczakowi.
 — Nie chcieliście mnie skompromitować. Dziękuję wam. Od dziś będziemy przyjaciółmi.

 — A czy mogę wiedzieć poco mnie pan komisarz wzywał? — zapytał po chwili Andrzejczak.
 — Chciałem z wami omówić tę sprawę oraz szczegóły dalszego postępowania. „Zimna kokota“ zapewniła mnie, że to jej mam do zawdzięczenia ocalenie życia, wówczas, w piwnicy...
 — Ona już niejednego doprowadziła do tego, że musiał popełnić samobójstwo, ale ratować kogoś od śmierci, to nie jej fach — roześmiał się Andrzejczak. — Znam ją bardzo dobrze, ale teraz nie mam czasu na rozmowy o niej. Niedarmo ludzie nocy przezwali ją „Zimną kokotą“.
 — Umówiłem z nią spotkanie dziś o 10 wieczór. Zresztą, wiecie sami o tym. Jak sądzicie, mam tam iść?
 — Pewnie, że tak.
 — A wy, co zrobicie?