Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/53

 — Przerażacie mnie tą kobietą — uśmiechnął Szczupak.
 — Nie miałem tego zamiaru.
 — Więc?
 — Dążymy do tego samego celu: do wytępienia te] bandy. Ale, moim zdaniem, aresztując „zimną kokotę“, zepsujemy tylko sprawę.. Banda dopiero wówczas będzie się miała na baczności. I trzeba będzie zacząć od nowa...
 — Może i macie rację — rzekł komisarz.
 — Ale to nie dla mnie robota wlec się z taką kokotą po mieście i udawać, że się kocham w niej na zabój.
 — Obawia się pan, że naprawdę się w niej zakocha? — uśmiechnął się Andrzejczak.
 — Wszystko jest na tym świecie możliwe. Ona jest piękna i kusząca. Są takie chwile w życiu człowieka, kiedy mężczyzna nie może ręczyć za siebie, jesteście mężczyzną o silniejszej woli, możebyście tak wy...
 — Co?
 — No, bardzo prosto. Wzięlibyście na siebie rolę zakochanego. Zapoznam was z nią i...
 — O, nie! Panie komisarzu, dziękuję za tę przyjemność.
 — Aha. boicie się?
 — Nie, co do tego, nie mam obawy, tylko...
 — Tylko co? — pytał Szczupak.
 — Już i tego sposobu się chwyciłem.
 — Co? — zdumieniu Szczupaka nie było granicy.
 — Niestety, to prawda — gorzko uśmiechnął siłę Andrzejczak.
 — Taka z niej ptaszyna? — mówił uszczypliwie Szczupak.
 — To nie ptaszyna, lecz jadowita żmija, „zimna kokota“ łowi ofiary i je zatruwa.
 — Kochaliście się? — nie wierzył Szczupak władnym uszom.