Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/57

spodziewał się, że „zimna kokota“ rozpocznie od pana.
 — Pan nie jest w humorze — rzekła do Szczupaka, przysuwając się doń bliżej.
 — Gdy się siedzi blisko tak urodziwej kobiety, mimowoli traci się humor.
 — Sądzę, że dzieje się odwrotnie. Tak chciałabym wiedzieć, co pan sądzi w tej chwili o mnie.
 — O pani?
 — O mnie pan winien myśleć jaknajmniej. Przecież jestem tak blisko pana.
 — Blisko a jednocześnie tak daleko — westchnął Szczupak.
 Nalała sobie kielich szampana i wychyliła go duszkiem.
 — Przybyłam tu, by się zabawić, a nie wysłuchiwać pana westchnień, panie komisarzu — rzekła doń, kokieteryjnie zaglądając mu w oczy. Podsunęła mu kielich wina do ust.
 — Czy pani tu zamierza dłużej zabawić?
 — To zależy od pana.
 Szczupak udawał, że nie rozumie i jeszcze głębiej westchnął.
 — E, pan mnie psuje do reszty humor swoimi westchnieniami.
 — Wzdycham dlatego, że pani jest „zimną kokotą“ a ja komisarzem policji.
 — Cha-cha-cha! — roześmiała się.
 — Nie rozumiem, co nam to może szkodzić.
 — Pani albo nie rozumie, albo udaje, że nie rozumie.
 „Zimna kokota“ zmierzyła go podejrzliwie i zawołała:
 — Kelner!
 Kelner, który stał w pogotowiu w niewielkim oddaleniu od gabinetu, zjawił się momentalnie. Jego oko nie