Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/58

myliło go. Od pierwszego wejrzenia zrozumiał, ze ta kobieta „zrobi“ duży rachunek.
 — Jeszcze szampana, koniaku francuskiego i zakąski.
 W kilka chwil po tym stół był już zastawiony smacznymi zakąskami.
 Szczupak nadaremnie dawał jej do zrozumienia w delikatny sposób, że nie ma przy sobie tyle pieniędzy. Niby ptaszyna, „zimna kokota“ dziobnęła po łyczku i kąsku z każdej przyniesionej potrawy czy dania. Robiło to wrażenie, jakby jej zależało na tym, by rachunek wynosił jaknajwięcej...
 — Dlaczego pan nie pije! Niech się pan nie obawia! Nie upije się pan!
 — Już jestem pijany! — rzekł Szczupak, biorąc ją za rękę.
 — Od czego? Chyba nie z miłości do mnie?
 — Może tak?
 Raptownie wyrwała rączkę z jego dłoni, odsuwając się jaknajdalej.
 — Nie po to tu przyszłam. Pan się zapomina, panie komisarzu.
 Wyrzuciła z siebie te słowa tak ostrym tonem że Szczupak przez chwilę był zgniewany i zdumiony. Ale wnet przypomniał sobie ostrzeżenie Andrzejczaka, że ta kobieta zna świetnie arkana sztuki uwodzicielskiej. Szczupak mimo to postanowił grać swoją rolę do końca.
 — Pani rozumie — rzekł z uśmiechem że pod mundurem komisarza bije żywe serce i pulsuje krew ludzka. To nie moja wina, że powoli zaczynam ulegać pani wpływowi
 — Mojemu wpływowi? — spytała jakby zawstydzona. — Ja przyznam się panu, tego nie czuję. Wy, mężczyźni, zbyt szybko stajecie się sentymentalni na widok sukienki. Przypisujecie nam takie zdolności i takla zalety, których same nie odczuwamy.