Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/60

 — Do diaska — wyrzucał sobie w duchu — czyż jestem aż tak odrażający, że nie mogę sobie nawet wmówić, iż jestem zakochany. Nie, nie wolno mi ustępować. Muszę podjąć na nowo próbę.
 — Z ust pani gotów jestem wszystko wysłuchać — rzekł na głos Szczupak.
 — Wszystko?
 W tym momencie ich spojrzenia skrzyżowały się.
 — Może pani mówić o wszystkim. Słucham.
 — Skoro pan domaga się prawdy, wywalę ją panu prosto z mostu — syknęła, niby żmija.
 — O co pani chodzi?
 — O co? — wybuchnęła swoim charakterystycznym śmiechem, wstając naraz z krzesła.
 — Nie rozumiem pani śmiechu?
 — Pan nie rozumie?... Pan?... Ależ, panie komisarzu, tym razem to chyba pan się wsypał, a nie ja...
 — Czym?
 — Wszystkim — śmiała się „Zimna kokota“ w dalszym ciągu.
 — Co to za gra? — denerwował się Szczupak.
 — Pani się zapomina.
 — Ale za to pan gra wyśmienicie i nie zapomina się.
 — Niech pani do mnie nie mówi półsłówkami.
 Szczupak nie mógł oderwać od niej wzroku. Była trupio blada, a oczy jej skrzyły się, niby u kocicy wnocy.
 Szczupak nie poznawał jej. Twarz i głos jej zmieniły się radykalnie.
 — Dlaczego pan, panie komisarzu, nie ma odwagi ze mną słaba kobietą, mówić otwarcie?
 — No więc co pani ma mi do powiedzenia? Niechże się nareszcie dowiem! — unosił się Szczupak.
 — Sądzę, że już panu wiele powiedziałam. Niekiedy niedomówienia mają większą wymowę od słów. Prze-