Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/8

 Zapaliła światło i otworzyła drzwi. Do pokoju weszli Milczek i Antek, obładowani delikatesami.
 Janek nie orientował się w sytuacji. Pamiętał, że Milczek i Antek umówili z nim i Krygierem spotkanie w Warszawie, a nie w pensjonacie w Zakopanem, gdzie się teraz znajdowali.
 — Jakto? Przecież umówiliśmy spotkanie w Warszawie!? — denerwował się Janek.
 — Przecież ty takie tu zostałeś...
 — Nie mogłem jechać, ale Krygier napewno opuścił Zakopane.
 — Myśmy także nie mogli wyjechać. A Krygier zaczeka na nas w Warszawie. Nic mu się nie stanie.
 Janek spoglądał podejrzliwie na przyjaciółkę i towarzyszy.
 Ada spostrzegła oburzenie Janka i zawołała:
 — To moja wina, że nie pojechali.
 Odpowiedź Ady nie przyczyniła się do odprężenia sytuacji. Przeciwnie, Janek żywił do niej teraz jeszcze większą podejrzliwość.
 — Za wiele mieszasz się do moich spraw — rzekł do Ady z wyrzutem w głosie.
 — Skoro się oburzasz, powiem ci to, com ukrywała, dziś są moje urodziny! Dlatego zaprosiłam ich tutaj na dziś wieczór.
 — Dlaczego ukrywałaś to przede mną? Byłbym ci kupił upominek, a noc spędzilibyśmy w eleganckim lokalu!
 — Z tego powodu właśnie ci nie mówiłam o tym, bo poco kłuć frajerom oczy? Czy nie możemy się zabawić tu w pokoju? W lokalach jest duszno, pełno dymu. Nie znoszę atmosfery nocnych lokali.
 Janek nie mógł nawet zrozumieć nagłej przemiany w nastroju Ady. Jak każdy zakochany przyjmował słowa przyjaciółki za dobrą monetę.
 Wszyscy zasiedli do stołu. Janek nie spostrzegł, że