Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/9

Ada jest tego wieczora wyjątkowo podniecona i zaaferowana. Stale podchodziła do okna, by poprawić firanki pod pretekstem, że nie lubi, gdy sąsiedzi lub postronni zaglądają do jej pokoju. Janek tłumaczył zachowanie Ady uroczystą chwilą.
 — Zbliż się do mnie — zawołał fanek podniosłym tonem. — Brzydko z mojej strony, żem dziś ci nie kupił upominku, ale jutro błąd ten będzie naprawiony: palce twoje ozdobię pięknymi brylantami.
 W tym momencie Milczek, który rzadko się odzywał, oświadczył:
 — Mam pomysł!
 — Jaki pomysł? — zapytali wszyscy naraz.
 — Pojechać we czwórkę do Warszawy i hulać tam przez dwa dni na całego.
 — Mam lepszy pomysł! — zawołał Antek.
 — Mój projekt jest najlepszy — przerwała dyskusję Ada. — Będziemy się tu bawić do rana. Na wszelkie eskapady jest już za późno! Nieprawdaż, najdroższy? — zwróciła się do Janka, rozpływając się w słodkim uśmiechu.
 — Skoro tak sobie życzysz, będzie tak. Wiesz przecież, że nie lubię ci się przeciwstawiać.
 Ada nalała kielichy szampana, które wszyscy wychylili jednym tchem.
 — Do grobowej deski będziesz moją! — ucałował Janek Adę.
 — I o mnie nie zapomnij! — zawołał Milczek, wręczając Adzie zegarek, wysadzony diamentami.
 — Sto lat obyś nam królowała i jaśniała, jak dziś! — zawołał Antek, nakładając jej na rękę branzoletę złotą, upstrzoną brylancikami.
 — A ja wam życzę, byście nie potrzebowali odtąd kraść i byście mieli wszystkiego poddostatkiem.
 — Piję za wasze zdrowie! — nalała Ada kielichy.