Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/106

 Naraz rozległo się zgrzytanie klucza, przekręcanego w zamku. Drzwi się otworzyły.
 Do pokoju wszedł Stasiek Lipa, zmęczony i zdenerwowany. Rzuciwszy kapelusz i płaszcz deszczowy na kanapę, zwalił się na fotel, ciężko sapiąc.
 — Ojcze, co się siato? — krzyknęła Aniela przerażona.
 Stasiek Lipa nie odpowiedział. Siedział sztywny, a twarz jego jakby zastygła w martwocie, oczy zaś, utkwione w suficie, znieruchomiały. Jedynie ramiona drgały nerwowo.
 — Ojcze, ojcze!... Powiedz, co się stało? Co ci jest?
 Stasiek Lipa ciężko westchnął. Jego twarz nabrała wyrazu życia. Oczy się rozpogodziły. Postawna figura nieco się wyprostowała.
 Siadaj przy mnie — rzekł do Anieli tonem nawpół rozkazującym..
 Aniela spełniła polecenie ojca. Dygotała cała, trzęsąc się, niby w febrze, aczkolwiek w pokoju było ciepło od promieni słonecznych.
 — Czego chcesz, ojcze?
 — Milcz! Milcz! — podniósł Stasiek lipa pięście do góry.
 Aniela odskoczyła na bok, jakby za chwilę miała rzucić się w stronę drzwi.
 — Tu masz siedzieć! — syknął, niby żmija, a twarz jego przyoblekła się w maskę zbrodniarza tak, że Aniela utkwiła przerażone oczy w twarzy ojca. Bała się nawet krzyknąć...
 — Ojcze! Ojcze!... Boję się.::
 — Kogo? — roześmiał się Stasiek Lipa.
 Aniela miała teraz stuprocentową pewność, że jej ojciec postradał zmysły. Bezsilna, trwała w biernym oczekiwaniu tego, co miało nastąpić. Staczała ze sobą bój wewnętrzny, by nie wzywać pomocy. Na myśl o