Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/136

 — Njgdy! — odpowiedział Szczupak osobiście do tknięty tym pytaniem.
 — Możliwe. Ale dziwi mnie to, w jaki sposób zapoznał ją pan.
 — W bardzo prosty sposób. Byłem na dancingu. Po cywilnemu. Poprosiłem ją do tańca i od tego cza su znamy się.
 Chytry uśmieszek zakwitł na ustach Wołkowa.
 Chciał kontynuować rozmowę z zastępcą, ba wiąc się nim w mysz i kotkę, gdyż po tym co zaszło, Szczupak już nie miał o co podejrzewać Wołkowa, ale wtem zapukano do drzwi.
 — Proszę — odezwał się Wołkow.
 We drzwiach ukazała się jedna z dwuch poli cjantek, które konwojowały Reginę do aresztu. Z triumfem na twarzy położyła na biurko Wołkowa „zdobycz“ — brylantową kolię:
 — Znaleźliśmy ją zaszytą w kołnierzu palta tej „damy“.
 Bez słowa Wołkow wziął kolię do ręki i obejrzał ją z wszystkich stron. Napiął nerwy, by niczym nie zdradzić się przed zastępcą. Ale Szczupak nie wytrzy mał i zawołał:
 — To kolia brylantowa żony ambasadora!
 — Tak, to ta sama — powiedział pewnym gło sem Wołkow. — Kto z nas ma rację?
 Szczupak milczał. Był zmieszany. Nie wiedział, co teraz powiedzieć.
 Wołkow polecił umieścić Reginę w pojedyńczej celi.
 Potem gdy znów zostali we dwójkę, Wołkow i Szczupak spoglądali na siebie przez chwilę. Wołkow zadzwonił do poselstwa:
 — Tu komisarz Wołkow! Proszę sekretarza poselstwa do telefonu. Odnaleźliśmy brylantową ko lię pani ambasadorowej... Nasza policja działa sku-