Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/138

jedyńczo, aż do skutku. Przed panem otwiera się szerokie pole działania — schlebiał Wołkow Szczupakowi.
 — Uczynię wszystko, co będzie w mojej mocy — odparł Szczupak.
 — Tylko pod jednym warunkiem: Nie działaj pan na własną rękę. Proszę pana zawsze się mnie przed tym poradzić lub ze mną porozumieć. Oni, przestępcy, idą ręka w rękę i z tego powodu trudno ich wytropić.
 — Cóż mam teraz czynić?
 — W tej chwili — nic. Idź pan na dobry obiadek, a potem na drzemkę. Jutro z całą energią zabierzemy się do pracy.
 — Rozkaz! — wyprostował się Szczupak. — Są dzę, że fakt, iż okazałem się takim pechowcem, pozosta nie tylko nasza tajemnicą.
 — Naturalnie — rzekł Wołkow. wyciągając doń po przyjacielsku dłoń, którą Szczupak z wdzięcznością i respektem uścisnął. — Co rozgrywa się wśród przyja ciół, pozostać winno tylko wśród przyjaciół.
 — Pan jest bardzo rozsądnym i wyrozumiałym człowiekiem. Nigdy nie zapomnę wyrządzonej mi przy sługi — oświadczył Szczupak.
 — Czy zawsze był pan o mnie takiego zdania? — spytał Wołkow, nie zdejmując oka z rozmówcy.
 — Byłbym niezmiernie wdzięczny, gdyby mnie pan uwolnił od tej odpowiedzi — rzekł błagalnym tonem Szczupak.
 — Jest pan tedy wolny. Ale mam wrażenie, że od tej chwili nie żywi pan do mnie antypatii. Zresztą miał pan teraz dowód koleżeńskości.
 Rozstali się w serdecznym nastroju.
 Gdy drzwi za odchodzącym Szczupakiem się zam knęły, Wołkow zaczął sobie wyrzucać postępowanie:
 — Com uczynił? Co teraz będzie? Któżby się mógł spodziewać, że akurat będzie przy sobje miała kolię brylantową?..