Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/143

my zaczekać na zmianę warty. Teraz nie możesz stąd pójść.
 Zapanowało milczenie.
 Pierwsza odezwała się Regina:
 — Kolię brylantową chciałam ci zwrócić. Kiedy mówiłam, że ją zgubiłam, chciałam cię tylko wypróbo wać.
 Wypowiedziała te słowa niezbyt pewnym głosem, jakby się chciała przed nim wytłumaczyć.
 — Wierzę ci, ufam ci, droga moja — wyszeptał cicho, a jego oczy przy tym nabrały dziwnego połysku.
 Regina oparła się o wilgotny mur. Ciężko westchnę ła. Ujrzała teraz w myśli swoje dzieci z wyciągniętymi rękami, które wołają:
 — Mamo!... Mamo!...
 Myśli chaotycznie przebiegały jej mózg. Podejrzliwie przyjęła teraz wizytę Wołkowa. Żałowała, że się wdała w tę awanturę ze Szczupakiem. Akurat dziś za mierzała wyjechać do Berlina, by zobaczyć się tam ze swoimi dziećmi. Dała się złapać na wędkę Szczupaka i poszła do Urzędu Śledczego.
 — Nad czym się tyle zastanawiasz? Będziesz mia ła wiecej czasu w domu...
 Regina broniła się. Prosiła, by przyszedł do niej do domu.
 — Pragnę teraz dowodów twej miłości.
 — Ale teraz nie mogę...
 Naraz krzyknęła:
 — Zapal światło... Boję się!...
 Wołkowa ręce uniosły się do góry:
 — Cicho! Chcesz tu zwabić moich ludzi, aby zasta no mnie w twojej celi?
 — Wypuść mnie stąd! — wybuchnęła płaczem. — Co trzymasz tam w ręku?
 Naraz Wołkow chwycił ją za gardło. Z całych sił rzucił ją na posłanie. Dusił ją. Regina czyniła nadludzkie