Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/156

 W pewnym momencie zerwała się ona z kozetki i zaczęła Jankowi pomagać w zdejmowaniu palta.
 — Pan mnie się coraz mniej podoba — groziła mu filuternie paluszkiem. — Nie znoszę tego!
 Rzucila jego palto i kapelusz na krzesło i pociągnęła go ku sobie.
 Nie miał czasu na rozwiązywanie zagadki, do jakiego typu uwodzicielek należy przygodna sąsiadka w pensjonacie...
 Dotychczas, żadna z kobiet nie narzucała mu się w podobny sposób... Nie rozumiał niczego. Była młoda, powabna, zgrabna, pełna wdzięku, zapewne niebiedna oraz niegłupia.
 — To nie jest takie gładkie — odezwał się w nim tajemniczy głos.
 Postanowił trzymać się na baczności.
 — Filozofie, o czym myślisz teraz? — rzuciła mu prosto z mostu, pytanie, przechodząc jednocześnie na „ty“. To go jeszcze więcej intrygowało.
 Janek nie wierzył własnym uszom i oczom. Odsunął się, instynktownie wykorzystując ten ruch.
 Przygodna znajoma wybuchnęła śmiechem i jeszcze bliżej do niego się przysunęła.
 Janek stanowczym głosem zapytał:
 — Kim pani jest i czego żąda pani ode mnie?
 — Idiota! — krzyknęła przygodna znajoma. — Miałam o panu inne zdanie. Teraz może sobie pan już pójść!
 Podobnej odpowiedzi Janek się nie spodziewał. Ta kobieta trzymała go teraz w swej władzy, a jednak kazała mu iść.
 — Czemu pan jeszcze tu sterczy? — zawołała mocnym głosem. — Może zapomniał pan, gdzie drzwi się mieszczą? Proszę, oto one są! — wyciągnęła ręce w odnośnym kierunku.
 — Pani mnie stąd wypędza?