Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/160

 — Tak, tylko nie odtrącaj mnie od siebie!
 — I nie zapomnisz o tym ślubowaniu?
 — Przez całe życie będę pamiętał o tym. Będę ci wierny, jak pies.
 — Dziękuję — rzekła poważnie. — Wiedz-że, że jestem szczęśliwa, słuchając twoich pięknych słów. W gruncie rzeczy jestem sentymentalna. Najlepszy dowód, że oddałam ci się, nie wiedząc nawet z kim mam do czynienia. Nawet nie wiem, do jakiej sfery należysz.
 — Mogę ci zaufać wszystkie moje tajemnice — wyrwało mu się naraz.
 — Nie chcę tego. Nie obchodzą mnie twoje tajemnice. I przeciwnie, tajemniczość, którą wyczuwam w twoim otoczeniu pociągnęła mnie ku tobie i rzuciła w twoje objęcia. Gdy poznam twoją rzeczywistość, kto wie, czy będziesz mnie interesował.
 — Dlaczego nie chcesz mi nic mówić o sobie?
 — O sobie? — naraz posmutniała. — Teraz nie...
 — A kiedy?
 — Musimy się najprzód lepiej poznać — rzekła nowa przyjaciółka Janka. — A po tym opowiemy sobie nawzajem, co na dnie duszy leży.
 Opowiedz już... Teraz..... Gotów jestem każdego uprzątnąć z drogi, któryby ciebie zamierzył skrzywdzić — zawołał Janek.
 — Uspokój się, mój drogi!....
 Pociągnęła go za sobą na kozetkę.. Zatopiła w nim niebieskie swoje oczy, jakby chciała go przejrzeć do cna. Nos jej lekko drgał, a ręce nerwowo dygotały. W tej chwili sprawiała na niego niesamowite wrażenie. Oddziaływała na niego odurzająco. Była piękna. Cudowna.
 W chwilę po tym błysnęła mu myśl, że nowa przyjaciółka musi być wyrafinowaną pożeraczką serc męskich.
 Nie pomylił się.