Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/162

Muszę wypocząć. Nie będzie dziury w niebie, gdy rozstaniemy się na jedną noc — dodała z takim uśmiechem, od którego dreszcz przebiegł po ciele Janka.
 — Ja tu pozostanę — oświadczył Janek stanowczym i przytulił ją do siebie. — Jak się nazywasz?
 — Poco ci to potrzebne? — zapytała naraz po angielsku.
 — Chcę wiedzieć, czyją ofiarą jestem — odparł Janek w tym samym języku.
 — Skoro o to tylko chodzi — roześmiała się filuternie — nie oburzam się Z ciebie, jak widzę, jest nielada gagatek. Nie rozczarowałam się co do ciebie. All right! Podobasz mi się.
 — Ty mnie jeszcze więcej! — uścisnął ją z całych sił.
 — Jakże jestem szczęśliwy, żem cię poznał! Powiesz mi, jak ci na imię, które pragnę pieścić w myśli, we śnie i na jawie
 — Nazywaj mnie tak, jak chcesz.
 — Zgoda. Będę cię nazywał Anielą.
 Ledwie wypowiedział to imię, przed jego oczyma ukazała się wizja postaci ukochanej. Aniela czyniła mu wyrzuty.
 — Nie, nie! — zawołał Janek.. — Tylko nie Aniela!
 Przyjaciółka uwolniła się z jego ramion.:
 — Już kochałeś kobietę, której było na imię Aniela?
 — Nie wspominaj jej imienia! — krzyknął, będąc jeszcze pod wrażeniem obrazu Anieli. — To nie była kobieta! — przesłonił sobie ręką twarz.
 — Kim że była twoja poprzednia kochanka, jeżeli nie kobietą? — zapytała nowa przyjaciółka. — Może aniołem? — zaśmiała się szyderczo.
 — Nie śmiej się! — zawołał, przyjmując groźną postawę. — Nie jesteś jej godna
 — Co?!... Precz stąd!... I marsz do swojej Anieli!...