Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/163

 Raptownie otworzyła drzwi i krzyknęła na głos:
 — Precz stąd! Uprzedzam, że, w przeciwnym wypadku, zadzwonię na służbę, by pana stąd przemocą usunęła!
 Janek podbiegł do drzwi, zamknął je i rzekł:
 — Oszalałaś? Wszyscy goście się tu zbiegną?
 — Nikt mnie tutaj nie obchodzi!... Wynosić się stąd!.... A ja przypuszczałam, że jesteś dżentelmenem!...
 Janek objął ją i ugłaskał. Dała się przeprosić.
 — Za karę nocujesz dziś w swoim pokoju — uśmiech nęła się. — Nazywają mnie Ada. To łatwe imię do zapamiętania.
 — A ja..... ja... Jak mnie na imię?... Już wiem: Franciszek. Podoba ci się?
 — Niech będzie Franek. Reszta z twojej przeszłości jest mi obojętna.
 — Ale za to ja pragnąłbym poznać twoją przeszłość, bo cię kocham!
 — Dowiesz się! I na to przyjdzie kolej. A teraz — spać.
 — Masz męża? — Janek spytał niespodzianie.
 — A gdy mam, to co?
 — Chcę, byś była tylko moja. Nigdy nie będę mógł się zżyć z myślą, że nie będziesz tylko moją wyłącznie.
 Ada posmutniała. Podniosła głowę i przez dłuższą chwilę zaglądała mu w twarz.
 — O sobie nieraz z tobą będę rozmawiała. Muszę się najpierw przekonać, czy naprawdę mnie tak kochasz. Żeś się mnie odrazu spodobał, dałam ci już dowód...
 — Dla mnie to nieprzekonywujący dowód. Kobiety mają różne kaprysy. Niektóre z was oddają się dlatego obcym mężczyznom, gdyż sądzą, że w ten sposób stopień zdrady jest mniejszy. Znałem pewną kobietę, która zdradzała męża z innym, bo jego szelki były ładniejsze...
 Ada wybuchnęła śmiechem: