Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/168

 Wołkow miał teraz duże troski, które go nie opuszczały: w jaki sposób pozbyć się Szczupaka i Krygiera. Ostatniego uważał za najniebezpieczniejszego przeciwnika, nie dając tego po sobie poznać. Przeciwnie, utrzymywał z Krygierem jaknajserdeczniejsze stosunki, radząc się z nim nawet w takich sprawach, które mało mogły Wołkowa dotyczyć.
 Wtajemniczył Krygiera w różne plany policji śledczej. Jednym słowem — Wołkow uchodził za „swego“ człowieka.
 W postawie Janka zaszła wielka zmiana. Od czasu zbliżenia się do Ady, Janek stale domagał się od Krygiera urządzenia nowych włamań. Potrzebował coraz więcej pieniędzy. Miłość do Ady była wyjątkowo kosztowna.
 Następnego dnia, po rozstaniu Ada przyjęła Janka z zimną obojętnością, jakby go po raz pierwszy widziała Napróżno Janek przypominał jej przeżycia pełne rozkoszy i radości. Ada miała na wszystko jedną odpowiedź:
 — Nigdy nie pamiętam, co ze mną było wczoraj...
 Janek był gotów rzucić się na nią pięściami, zadusić, jak gada. Ale wystarczyło jej jedno spojrzenie, by skurczył się. jak robak, który drży, by nie zdeptano go nogą.
 Zadała kłam przyrzeczeniu, rzekomo mu danemu, że razem opuszczą ten pensjonat. Utrzymywała, że Janek usiłuje jej wmawiać rzeczy, o których nie śniła. Janek przyznawał w duchu, że z podobnie wyrafinowaną kobietą jeszcze nigdy nie miał do czynienia.
 Tego dnia przywiózł jej z Warszawy w upominku brylantowy pierścionek. Jakże wielkie było jego zdumienie, gdy Ada, po obejrzeniu kosztownego pierścionka z wszystkich stron, odezwała się:
 — Mój drogi, nie masz gustu. Innym razem postaraj się o lepszy wybór.