Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/17

Wołkowa, „Bajgełe“ Jednym pociągnięciem ręki zdarł mu „przyczepkę“. Wołkow podskoczył z oburzenia.
 — O! Teraz cię poznaję! — zawołał Janek. — Pragnę właśnie rozmówić się z tobą, bez maski.
 — Proszę bardzo! — wyjąkał Wołkow.
 Z tajemniczym uśmiechem na ustach, Janek na pełnił kieliszki i rzekł:
 — Zanim przystąpię do sedna rzeczy, musimy raz jeden wypić za zdrowie narzeczonej policjanta, zamordowanego krytycznej nocy, po obrabowaniu hrabiny.
 Oczy zebranych zatopiły się w twarzy Wołkowa, który naraz, jakby zakołysał się na krześle, a kieliszek wypadł mu z ręki, spadając z brzękiem na podłogę. Wołkow siedział ze zwieszoną głową, jakby dostał ataku sercowego.
 — Rozumiemy, rozumiemy cię... — odezwał się „Bajgełe“. — Wzruszyłeś się niedolą policjanta...

 Zebrani porozumieli się spojrzeniem.
 — Powiedz mi, Wołkow — odezwał się Janek — ile dałeś właścicielowi domu zajezdnego, że mnie zadenuncjował?
 — Nie dużo, dwieście dolarów.
 — Tak mało? żałuję, że nie byłem wówczas więcej wart — uśmiechnął się Janek. — A teraz powiedz mi, Wołkow, czy, jeżeli cię puścimy stąd, będziesz nas nadal prześladował?
 — Muszę. Jestem policjantem. To mój obowiązek.
 — A jeżeli ci damy grubszą sumkę?
 — Nie przyjmuję łapówek.
 — Od kiedy? — uśmiechał się „Bajgełe“.
 — To moja sprawa.
 — Ale i nasza — zauważył dyplomatycznie Ja-