Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/172

znać policjantowi, że na stopniu leży jakiś pan, który zasłabł.
 Chodziło o dozorcę nocnego, który spał jeszcze, a mógł zmarznąć. Krygier nie znosił „mokrej“ roboty...
 Taksówką pojechali do „Bajgełe“, który niecierpliwie oczekiwał ich powrotu. W domu „Bajgełe“ kompanowie po raz pierwszy wszczęli kłótnię. Janek biegał zdenerwowany i wściekły.
 Krygier flegmantycznie prawił mu morały:
 — Janku, nie poznaję cię. Twoje zachowanie napawa mnie niepokojem. Muszę wiedzieć, co to za kobieta wzięła cię w obroty.
 Janek podskoczył do Krygiera i zawołał:
 — A może mi nie wolno kochać na własną rękę?
 — Wolno ci. Ale pamiętaj, że od kobiety do więzienia dzieli nas tylko jeden krok.
 — Twoja w tym wina, że Aniela mnie porzuciła — oburzał się Janek. — Teraz nie uda ci się mnie oderwać od ukochanej.
 Bajgełe zbliżył się do Janka i z szelmowskim uśmiechem na ustach rzucił:
 — Już kochasz inną? Miał wszak rację Stasiek Lipa, gdy twierdził, że nie potrafisz naprawdę kochać.
 Krygier bębnił palcami po stole, po czym rzekł:
 — Jutro wyjeżdżam stąd. Opuszczam Polskę.
 — Co? — zadrżał Janek.
 — Tak, kochany przyjacielu. Dłużej nie możesz być moim spólnikiem.
 — Skąd to nagłe postanowienie wyjazdu z Polski?
 — Powziąłem tę decyzję po tym, gdy przekonałem się, że więcej nie nadajesz się na spólnika.
 — Od kiedy nabrałeś tego przekonania? — ironizował Janek.