Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/18

nek. — Pytamy o to, bo jesteśmy w tym zainteresowani.
 — I mnie interesuje wiele rzeczy, a jednak o nie nie pytam — odparł Wołkow.
 — Możesz pytać o wszystko, nawet o to prosimy — zauważył „Bajgełe“.
 Nerwy Wołkowa nie wytrzymały. Nie wiedział, jak się wydostać z opresji. Wstał i zawołał nerwowo:
 — Mówcie otwaicie! Nie męczcie mnie! Wpadłem, powiedzcie tedy, czego chcecie ode mnie i co mam uczynić?
 — Bardzo wiele masz uczynić dla nas — rzucił Bajgełe.
 — Dosyć wytaczaliście moją krew! — unosił się Wołkow.
 — Co też wpada do twojej głowy policyjnej?! drażnił go Bajgełe. — Komu i nas może się przydać twoja krew?...
 Profesor, który siedział na uboczu i przysłuchiwał się rozmowie, nie mógł dłużej przypatrywać się mękom, zadawanym Wołkowowi.
 — Powiedzcie mu od razu o co chodzi — zwrócił się do zebranych z prośbą w głosie.
 Oczy Wołkowa wyrażały teraz wdzięczność profesorowi.
 Ale wtem zabrał głos Krygier, który odezwał się:
 — Panie profesorze, proszę nie wtrącać się do nie swoich spraw. Gdy który z nas dostaje się w ich ręce w Urzędzie Śledczym, także nie zaznaje litości.
 — Ale trochę wjęcej człowieczeństwa! — apelował profesor do uczuć bandy Janka.
 — Człowieczeństwa! — podchwycił to słowo Krygier. — A kiedy ja długie lata tłukłem się w czterech ścianach brudnej celi więziennej, niby lew w klatce cierpiałem w niemieckim Zuchthaus głód i chłód, czy któremukolwiek z moich prześladowców wpadło na