Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/180

musisz mi dać słowo, że zerwiesz z tą kobietą, o której mi mówiłeś. Wybaczymi ci nawet zabójstwo Felka... Przepadło... Przypadek...
 — Ale ja sobie tego nigdy nie wybaczę — przesłonił sobie Janek ręką twarz. — Taki dobry chłopak...
 Antek, który przez cały czas był obecny i nie odzywał się słowem, krzyknął teraz pod adresem Janka:
 — Wyrzutek!
 Janek nie odpowiadał.
 Bajgełe wtrącił się do rozmowy:
 — Umarłego się chowa i koniec. Poco o to teraz wszczynać spory? Musimy się teraz zająć żyjącymi.
 Bajgełe wraz z „zimną kokotą“ zmyli ślady krwi z podłogi zacierając wszelkie ślady po zbrodni.
 — Chodźcie! Musimy stąd odejść — rzekł Krygier do Janka i Antka.
 — Nie zaczekamy na powrót Milczka? — spytał Antek.
 — On będzie wiedział, gdzie jesteśmy.
 Naraz zapukano dyskretnie do drzwi.
 Zebrani zamienili ze sobą spojrzenia.
 — Kto tam? — zapytał spokojnie Bajgełe.
 — Policja! Otworzyć!
 — Ach, proszę bardzo! — zawołał Bajgełe radosnym głosem, jakby go spotkał wyjątkowy zaszczyt, po czym otworzył drzwi.
 Szczupak ze zdziwieniem spojrzał na zgromadzonych. Krygier z uśmiechem go powitał. Janek i Antek siedzieli przy stole, jakby nic szczególnego nie zachodziło.
 — Co pan komisarz powie dobrego? — zapytał wesoło Bajgełe. — Proszę niech pan siada, wszak jesteśmy starymi znajomymi.
 Szczupak nie spodziewał się podobnego przywitania. Przez sekundę nie wiedział, co począć, ale