Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/182

 Na twarzy Szczupaka ukazał się ironiczny uśmiech, zbladł jednak bardziej, niż przedtem.
 Krygier obserwował go przez chwilę, po czym zapytał:
 — Czy wiele osób otoczyło nasz dom?
 Szczupak kiwnął potakująco głową.
 — A co wolisz: zostać przy życiu, czy wtrącić nas do więzienia?
 Szczupak nie odpowiedział.
 — Zaraz otworzę mu usta — krzyknął Bajgełe.
 Krygier odtrącił go w bok.
 — Panie komisarzu — zwrócił się doń Krygier poważnym tonem. — Nigdy nie dopuściliśmy, się mordu, jesteśmy dalecy od tego. Ale w obronie wolności popełnię wszystko.
 — Wolę was zlikwidować. Nie lękam się śmierci.
 — Czyli natychmiast po naszym odejściu podniesiesz alarm?
 — Tak.
 — Skoro tak, postaramy się już o to, byś nie mógł krzyczeć.
 — Nie zdołacie jednak uciec. Cała ulica jest obstawiona moimi ludźmi.
 — Pozostaw to nam. Poradzimy sobie..
 — A gdzie jest naczelny komisarz Wołkow? — zapytał naraz Bajgełe. — On jest mądrzejszy od ciebie. Nie łaziłby dzikiej bestii do paszczy.
 Szczupak nie odpowiedział. Zamierzał wydobyć z siebie donośny okrzyk, by ludzie jego usłyszeli. Zresztą liczył na to, że sami przyjdą mu z pomocą, widząc. że tak długo nie wraca.
 Bajgełe zorientował się, co Szczupak ma zamiar uczynić. Więc nie zastanawiając się długo mokrym ręcznikiem zakneblował mu usta...
 — Źle ze mną — pomyślał Szczupak. — Ta banda mnie tu zakatrupi.