Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/192

stem przekonany, ze stąd nie wyjdziecie. Moi ludzie strzegą wejścia i wyjścia.
 Milczek związał Szczupakowi ręce sznurem.
 Ułożył go na ziemi, po czym rozglądał się po katach.
 — Czego szukacie? — zapytał Szczupak. —  Może wam mogę dopomóc?

 — Szukamy czystej szmaty dla zatkania panu ust, by krzyczeć nie mógł.
 — A gdy wam dam słowo honoru, że krzyczeć nie będę?
 — O ile pan się zobowiążę, że w ciągu dwudziestu minut nie będzie się ruszał z miejsca, zdejmę panu nawet powrozy.
 — Czyż mam co innego do wyboru — odparł Szczupak.
 — A więc pan przystaje na moje warunki?  Antek nie wytrzymał i zawołał:

 — Co zamierzasz uczynić? Czy zdajesz sobie sprawę z ogromu odpowiedzialności, jaką bierzesz na siebie? Postępujesz wbrew otrzymanym rozkazom!
 — To moja rzecz. Nie cofam słowa — rzekł Milczek.
 Uwolniwszy Szczupaka, Milczek zapytał:
 — Możemy iść?
 — Tak. Ale pamiętajcie, że po upływie 20 minut uczynię wszystko, aby was dostać w swoje ręce.
 — Do widzenia! — rzekli dwaj towarzysze Krygiera na pożegnanie. — Zostawiamy panu drzwi otwarte. Ale musi tu pan pozostać 20 minut czasu. Sądzimy, że pan dotrzyma słowa.
 — Naturalnie. Do widzenia! Moi ludzie oczekują was na ulicy!
  Szczupak nerwowo przechadzał się po piwnicy, spoglądając co chwila na zegar. Wreszcie upłynęło 20 minut...