Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/199

 — Nie kochasz mnie już więcej, ojcze?
 — Właśnie, dlatego, że cię kocham, nie chcę cię więcej krępować. Nie będę dłużej chorobliwym egoistą.
 Aniela podziękowała ojcu spojrzeniem i odpowiedziała:
 — Mówisz to szczerze, ojcze? Wszak nikt tak jak ty nie zdoła tego pojąć, jak przykro jest znajdować się stale pod czyjąś kontrolą.
 — Masz na myśli więzienie, dziecko? Słusznie, nie miałem prawa z tobą tak postępować.
 — Nie oskarżam ciebie, ojcze. Rozumiem cię w zupełności.
 — A ja mam nadzieję, że postarasz się mnie przekonać, iż moja kontrola była istotnie zbyteczną. Liczę na twoją inteligencję i twój charakter, że wskażą ci należytą drogę, by nam obojgu nie wypadło żałować.
 Aniela posmutniała i utkwiła w ojcu błagalne spojrzenie.
 Lipa odezwał się:
 — Czy ciągle jeszcze myślisz o nim?
 Aniela nie odpowiedziała, tylko ręką wskazała na okolicę serca.
 Lipa ujął dłoń córki i uścisnął ją serdecznie. Przez dłuższą chwilę spacerowali, nie odzywając się do siebie słówkiem.
 — Ojcze! — zatrzymała się Aniela.
 — Czego chcesz, Anielciu?
 — Chcę wrócić do Warszawy, do Janka — wyrzuciła z siebie jednym tchem.
 Lipa roześmiał się głośno.
 — Powiedziałem, że zwracam ci samodzielność i nie zmienię swego słowa.
 — Pozwalasz mi odjechać? — rzuciła się Aniela ojcu na szyję, pokrywając jego czoło pocałunakmi.
 — Nawet dziś. Wolno ci robić, co chcesz — odpo-