Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/203

Aniela. — Młodzi ludzie zamienili ze sobą spojrzenia, mówiące za siebie.
 Stasiek Lipa z ukosa obserwował młodych ludzi, ciesząc się w duchu z triumfu, którego był w stu procentach pewny...
 — Pani ojciec jest dżentelmenem — rzekł młody inżynier. — Zabronił mi, abym wystawał pod oknem. Więc zdecydowałem się wejść... przez drzwi. Mam nadzieję, że pani będzie dla mnie łaskawa i nie nakażę natychmiastowego odwrotu — śmiał się beztrosko.

 — Ja nie jestem surowa, ale za mego ojca nie ręczę — śmiała się radośnie Aniela.
 Stasiek Lipa wtrącił się do rozmowy:
 — Pańską odwagą zasłużył się pan na wyrozumiałość.
 — My, Amerykanie, nie przywiązujemy wiele wagi do zewnętrznych form towarzyskich. Nawiązujemy nici znajomości i sympatii bez trudu, tymbardziej w pensjonacie.
 — Pan na długo tu przybył? — zapytała Aniela.
 — Teraz, gdy się znamy, gotów jestem tu pozostać całe życie.
 Jago spojrzenie spoczęło na rozwartych walizkach.
 — Państwo już opuszczają ten pensjonat? — zapytał inżynier, nie mogąc ukryć smutku i rozczarowania.
 — Córkę moją ciągnie do Europy — odrzekł Stasiek Lipa.
 Aniela zauważyła nagłą zmianę w wyrazie twarzy inżyniera. Serce jej zabiło mocniej.
 Stasiek Lipa przerwał milczenie:
 — Córka moja jedzie do narzeczonego, a ja tu pozostaję.
 Młody człowiek zbladł.
 — Ojcze, papiery mam już w porządku? — zwró-