Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/208

 Jego usta delikatnie się poruszały, jakby szeptały. błagalną modlitwę o miłość. Oczy patrzyły spokojnie. Był zakochany i pewny swej miłości. Ale w tym spokoju był ogrom zachwytu dla jej niezwykłej urody.
 Aniela nie wytrzymała jego badawczych spojrzeń i rzekła:
 — Pan wybaczy, ale naprawdę nie mam czasu i muszę się szybko pakować.
 — Pani zdecydowana jest jednak pojechać?
 — Bezwarunkowo.
 — A jednak wierzę, że pani odmieni swoją decyzję.
 Oboje spoglądali na siebie. Twarz Anieli przybrało wyraz zaniebokojenia.
 — Czy pani obawia się czegoś? — podchwycił tę zmianę nastroju Anieli.
 — Tak. Pańskiego sposobu mówienia — odpowiedziała Aniela.
 — Ale ja mam wrażenie, że ten lęk jest przed pani narzeczonym, do którego pani wybiera się do Europy — rzekł inżynier tym samym spokojnym tonem
 Aniela zamilkła.
 To milczenie było wymowniejsze od słów.
 — Proszę mi wybaczyć — dodał po chwili, przekonawszy się, że słowa jego sprawiły Anieli ból.
 Młodzi ludzie zamienili się spojrzeniami. Aniele nie mogła sobie wytłumaczyć, dlaczego inżynier budzi w niej niepokój. Podobne uczucie przeżywał także inżynier.
 Aniela nie należała do tego rzędu kobiet które wywierają na mężczyzn demoniczną siłę. Była wolne od kokieterii i wyreżyserowanej kobiecości. Przeciwnie, była prosta w zachowaniu, bezpośrednia, bez fał szu i sztuczności. A przy tym była pełna tajemniczości, jak sfinks, który wie wiele i nic nie mówi.