Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/21

panie komisarzu — wyjaśnił Bajgełe z nadrobioną wesołością.
 Wołkow głęboko odetchnął. W tym momencie Janek krzyknął:
 — Wołkow! Gdzie mój udział w robocie u hrabiny?
 — Co? Coś powiedział?... — wyjąkał Wołkow przerażony, wodząc ręką po zroszonym potem czole.
 — Powiadam ci, abyś mi natychmiast zwrócił moją część łupu, zrabowanego hrabinie. Zapominasz, że byłem wspólnikiem do tej wyprawy.
 — Nie rozumiem o co ci chodzi. Czego żądasz ode mnie? — zawołał Wołkow, bliski szału.
 — Domagamy się udziału w wielkiej sumie obcej waluty, którą zabrałeś zamordowanemu policjantowi.
 — Ja?..
 — Tak, to ty zamordowałeś policjanta! — wykrzyknął Janek.
 Profesor, który przez cały czas obserwował rozmówców, zbliżył się do nich raptownie. Nie wierzył własnym oczom i uszom.
 Ale Wołkow parskną] śmiechem:
 — Co się wam przyśniło do licha? I co jeszcze zmyślicie?
 — Nic więcej — odparł spokojnie Janek. — Chcemy, abyś się przyznał, że owej nocy, kiedy obrobiliśmy hrabinę, zamordowałeś policjanta i odebrałeś mu tekę z łupem, którą w czasie ucieczki zgubiłem.
 Profesor gotów był przysiądz, że Janek znów dostał ataku szału i że postradał zmysły.
 — Pan sądzi, że nie mówię do rzeczy? — zwrócił się Janek do profesora. — Zapewniam pana, że jestem przytomny i wiem, co mówię.
 Ale Wołkow, śmiejąc się, przerwał Jankowi:
 — Sądzicie, że każdy jest zdolny ot tak sobie zamordować człowieka, jak wy? Szkoda waszych za-