Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/212

 Odwróciła się od niego. Nie chciała, by mógł  obserwować jej twarz.
 — Od nienawiści do miłości jest tylko jeden krok — rezonował. — Powinienem być szczęśliwy, że już mnie pani zaczyna nienawidzieć.
 Inżynier skierował się do wyjścia. Jeszcze raz objął spojrzeniem to wszystko, co znajdowało się w pokoju, jakby chciał to utrwalić w pamięci. Gdy spojrzał na Anielę, uczyniła ona ruch rękę jakby chciała go zatrzymać. Inżynier zbliżył się do niej. Padli sobie w objęcia.
 — Kocham cię... Kochem cię tak...
 Nie dokończył zdania. Ich usta złączyły się w płomiennym pocałunku.
 Niespodziewanie drzwi się otwarły. Młodzi ludzie odskoczyli od siebie. Stasiek Lipa wszedł do pokoju, udając, że niczego nie zauważył.
 — Pan jeszcze tutaj? zapytał inżyniera Zwracając się do Anieli ojciec powiedział: — Twoje papiery są już w najlepszym porządku. Odjeżdżasz o dwudziestej w nocy.
 — Nie jadę... — wyjąkała. — Nie mogę się z tobą rozstać...
 Stasiek Lipa podejrzliwie spojrzał na Anielę. Miły ojcowski uśmiech wystąpił na twarzy Stsśka Lipy. Jego oczy zabłysnęły nowym życiem.
 — Jedynie ze względu na mnie postanowiłaś nie wyjeżdżać? A może ktoś młodszy cię tu w Ameryce zatrzymuje?
 Aniela stanęła w ponsach i spojrzała na młodego przyjaciela, jakby go prosiła o interwencję. Zbliżył się do Staśka Lipy i rzekł:
 — To moja wina. Gotów jestem ponieść karę.
 Stasiek Lipa roześmiał się dobrotliwie.
 — Ach, młodzi, młodzi! Jak wam dobrze na świecie!.. Zrobiliście to naprawdę w tempie amerykańskim.