Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/217

jak nigdy, przed tym. Tylko Jedna myśl świdrowała jej mózg:
 — Znów złodziej... Znów złodziej...
 A młody człowiek, jakby odczytywał jej myśli z twarzy, rzekł:
 — Klawy Janek Jest lepszym zawodowcem ode mnie.
 Aniela chwyciła go za klapy i krzyknęła:
 — Kim jesteś i skąd przybywasz?
 Stasiek Lipa z jękiem osunął się na fotel:
 — Taka pomyłka.... Taka fatalna pomyłka... — powtarzał samemu sobie. — A ja, stary dureń, sądziłem, że to poczciwy człowiek!...
 Młody człowiek odpowiedział Anieli:
 — Wszak jesteśmy tylko ludźmi.
 — Ale jak się tu dostałeś? — grzmiała Aniela.
 — O tym byłoby zbyt wiele do opowiadania — uśmiechał się młody człowiek.
 — A więc i pan jest złodziejem — rozpaczała Aniela.
 — O, nie, złodziejem nigdy nie byłem. Tylko tak sobie jestem „swój“ człowiek.
 — Wybacz mi, córko — zwrócił się Stasiek Lipa do Anieli. — Mimo woli mogłem cię wtrącić w odmęty nieszczęścia. Ktoby się mógł tego spodziewać?
 — Wystarczy, że on ciebie zna — wyrzuciła Aniela z nienawiścią.
 — Jestem jeden z największych handlarzy żywym towarem — przerwał tę dyskusję młody człowiek, zmierzając Staśka Lipę od stóp do głowy.
 — Jak pan śmiał ze mną mówić o miłości? — nie wytrzymała Aniela.
 — Czy pan: sądzi, że nie potrafię kochać prawdziwie? — nie wyzbywał się cynicznego tonu. — Ja odrazu wiedziałem z kim mam do czynienia.
 — Jakże tedy ty, alfonsie, śmiałeś zbliżyć się do