Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/23

 — Właśnie dlatego, że nikt nam nie uwierzy, wolimy, abyś ty się przyznał. My wszak jesteśmy zbrodniarzami, a ty — przyzwoitym człowiekiem, komisarzem policji, stróżem bezpieczeństwa — ironizował Krygier.
 Janek złapał Wołkowa za klapy i, zatopiwszy swój wzrok w jego przerażonych oczach zapytał:
 — Przyznajesz się, czy nie? — krzyczał Janek.
 — Tylko bez przemocy! — odezwał się profesor.
 — Przecież to ich metoda — zawołał Krygier.
 — Przyznajesz się, czy nie? — krzyczał w niebo.
 — Nie! — jeszcze głośniej wołał Wołkow.
 Janek głośno klasnął dłońmi. Jakby w odpowiedzi na to z drugiego pokoju rozległ się śmiech kobiety. W chwilę po tym drzwi się otwarły i na progu ukazała się „zimna kokota“. Odważnie zbliżyła się do Wołkowa.
 — Znasz tę dziewczynę? — roześmiał się Bajgełe. — Widzisz, że cię nie oszukałem i że w tym domu są ładne kobietki...
 Wołkow spojrzał ostro na „zimną kokotę“, ale zanim zdążył coś powiedzieć rzuciła mu prosto w twarz:
 — Tyś zamordował policjanta!... Już zapomniałeś coś mi opowiedział?
 Wołkow był zdruzgotany. „Zimna kokota“ ciągnęła dalej:
 — Coś przypuszczał? że ciebie kocham?!... Cha-cha-cha... Ja. córka starego złodzieja miałabym kochać policjanta, który prześladuje moich najbliższych? Zawsze cię nienawidziłam, a teraz daję ci tego dowód!
 Wołkow, wściekły, zawołał:
 — Zabierzcie tę „skórę“ z przed moich oczu! A z wami ułożę się!
 — Już ci się nie podobam? — drażniła go.