Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/231

niądze i niezadowolony burknął coś pod nos. Janek utkwił w nim pytające spojrzenie.
 — Powiedz nam, Janku, czy jesteś zadowolony z wyroku — wycedził powoli Franek, z trudem trzymając się na nogach.
 — Tak. Dziękuję wam, żeście się ujęli mojej krzywdy.
 — A więc jesteś z nas zadowolony. Zemściłeś się. A powiedz, jaka kara należy się człowiekowi, który bez żadnego powodu zamordował swego najlepszego kolegę, własnego wspólnika. Wspólnika oddanego mu duszą i ciałem?
 — Śmierć! Śmierć takiemu zbrodniarzowi! — zawołali wszyscy zgodnym chórem. — Szkielet na łóżku krzyczał głośniej od wszystkich.
 Janek zbladł, jak trup.
 Franek udawał, że nie widzi tego i ciągnął dalej:
 — Wszyscy ci, którzy domagają się sprawiedliwości od innych, nie widzą własnego bezprawia Powiedz Janku, jesteś wszak specem w dziedzinie etyki złodziejskiej, co należy z takim gościem uczynić?
 — Masz mnie na myśli? Gadaj otwarcie! — wrzasnął Janek.
 Przez dłuższą chwile zapanowało w piwnicy grobowe milczenie. Franek i Janek zmagali się spojrzeniami. Meliniarz na łóżku zacierał ręce z zadowolenia i wzrokiem pełnym zachwytu spoglądał na Franka.
 — Tak. Właśnie o ciebie chodzi — odparł Antek odważnie. — Sądzisz, że jeżeli masz na sobie elegancki garnitur, kosztowne futro i pierścień brylantowy, to ci już wolno wszystko? Siadaj! Porozmawiamy ze sobą.
 Janek usiadł, rozglądając się dokoła wyzywającym wzrokiem.
 — Wódka wygaduje z ciebie — uśmiechnął się przez zęby.
 — Mylisz się, przyjacielu kochany. Nie ma takiego