Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/247

uchodzili za najpilniejszych w tym Urzędzie, nie pomyśleli jednak o tej ewentualności.
 — Czy ma pan jakieś życzenie? — spytali przed odejściem.
 — Nie — odparł Krygier dumnie.
 — Może coś zjeść?
 — Nasycił mnie wasz widok.
 — Stul pysk! U nas odpowiada się tylko na pytanie. Będziesz śpiewał tak, jak ci zagramy — dodał agent z wyraźnym zadowoleniem, że może zadać Krygierowi ból moralny.
 — To będzie zależało ode mnie — ironizował Krygier w dalszym ciągu.
 — I od nas — jednocześnie odezwali się obaj wywiadowcy.
 Krygier odwrócił się od nich, pogwizdując sobie znaną melodię. Agenci byli dotknięci lekceważącym ich zachowaniem się Krygiera.
 — Uważaj, bo źle na tym wyjdziesz — odgrażał się jeden z nich.
 — Do widzenia! — rzekł Krygier spokojnie. — Zróbcie mi tę grzeczność i uwolnijcie mnie od nieprzyjemnego towarzystwa... Domyślacie się chyba, że mam teraz nad czymś ważniejszym do zastanowienia się, nit prowadzić z wami „miłe“ pogawędki. Zresztą waszą powinność spełniliście — a za tym wasza rola skończona. Czego jeszcze chcecie? Będę gadał tylko z sędzią śledczym, a zwami — nie!

 — Pan jest cwany, panie Krygier. Albo pan udaje niewiniątko. Przecież wiemy, że nie po raz pierwszy trafił pan do ula. Pan zapewne także wie z doświadczenia, że zanim pana przedstawimy sędziemu śledczemu, będziemy musieli „rozmówić się“... To stara metoda, jak świat...
 Krygier nie odpowiedział. Utkwił wzrok w ścianie