Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/252

widzenie, czy naprawdę podchwycił tajemnicze szmery na korytarzu. Raptownie usiadł na posłaniu i wytężył słuch.
 Kroki stawały się coraz wyraźniejsze. Ucichły. Przekręcają klucz w drzwiach.
 — Wołkow... Wołkow... — szepnął do siebie Krygier.
 Drzwi otworzyły się możliwie jaknajspokojniej. Wołkow wślizgnął się, zamykając za sobą drzwi.
 — Szszsz... cicho..., to ja....
 Krygier zeskoczył z posłania. Przez krótką chwilę obaj spoglądali na siebie, chociaż z powodu ciemności nie mogli siebie widzieć dokładnie.
 — Masz, zjedz wpierw coś. Jesteś głodny zapewne.
 Wołkow wypowiedział te słowa dziwnym głosem. Łatwo można było wyczuć, że coś ukrywa. Wołkow podsuwał Krygierowi paczuszkę, ale ten jej nie odbierał. W ciszy słychać było przyśpieszone bicie ich serc.
 — Dla czego nie bierzesz?
 Krygier nie odpowiadał. Przypominał sobie teraz różne wypadki z kryminalistyki, kiedy to wywiadowcy o nieczystym sumieniu pozbywali się w „cichy“ sposób niewygodnych ludzi, którzy mogliby coś opowiedzieć.. Krygier był zbyt doświadczonym w tej dziedzinie, by się dał wziąć na „kawał“.
 Fakt, że Regina przebywała w tej celi dawał mu wiele do myślenia i nakazywał wielką ostrożność.
 Wołkow domyślił się, że Krygier nie żywi do niego zaufania.
 — Nie wierzysz mi, co?
 — A ty wierzysz mi? — uśmiechnął się gorzko Krygier.
 Krew nabiegła Wołkowowi do oczu.. Kurczowowo ściskał rękojeść rewolweru w prawej ręce.
 Wołkow wnet opanował się i odparł:
 — Słuchaj, Krygier. Mamy mało czasu na rozmowę.