Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/26

 Wołkow drgnął. Trupie bladość pokryła jego twarz. Bajgełe podsunął mu kielich wina do ust:
 — Tylko nie mdlij. Nie wypada...
 Wołkow po chwili milczenia zadał zebranym pytanie:
 — Skarbiec — to wasza robota?
 — Przecież wiesz, że nasza.
 — Tak, jesteście mądrzejsi od nas — mruknął Wołkow.
 — Mądrzejsi, nie powiedziałbym — zauważył Krygier — ale pracowitsi, to owszem. Nie czekamy na pomoc konfidentów czy kapusiów. Gdybyś z nami utrzymywał bliższe stosunki, twojej kasety nie tknęlibyśmy.
 — Skąd wiecie, że w ogóle miałem safes w tyra skarbcu?
 — Mamy nie gorsze informacje od was, gdy nam na tym zależy — drażnił Wołkowa Krygjer swoimi uwagami.
 — Ona wam o tym mówiła! — zawołał oburzony Wołkow. — Ja ją!...
 — Nic jej nie zrobisz! — odparł Janek. — Będziesz robił, co my ci nakażemy. Odrazu poznałem te paczki banknotów po banderolkach. Nie zmieniłeś ich. W tym stanie zabrałem ich z kasy hrabiny. Pochodzą one z tej samej teki, którą zgubiłem, gdy przesadziłem płot, ścigany przez policjanta, później zamordowanego przez ciebie.
 Wołkow z każdą minutą coraz głębiej się upewniał, że już się nie wykręci z ich rąk. Leżał na obu łopatkach. Postanowił rafować się z opresji.
 W pierwszej chwili, gdy widział że wpadł, myślał o samobójstwie. Później szukał sposobu na wydostanie się z ich rąk Pod koniec zrezygnował z tych postanowień i zdecydował się na kompromis...
 Moryc podsunął Wołkowowi wyjście: